بهانه هاي كوچك خوشبختي

چند روزي نبودم

نه اداره ،نه خانه، نه پي خاله بازي و نه ددر.هيچ جا نبودم و نه حتي در لاك خود.

غرق در ان فلسفه ي بي پاسخ  بودم كه اينجا كجاست من در اينجا چه ميكنم؟ بعدش چه مي

شود؟دخترك سرما خورده بود و روزهاي بي حال داشت و شبهاي بي قرار و با تب بالا

گريه ميكرد وهذيانميگفت: بي ييم پاك،ددر. 

شايد هم نا خوش بودن احوال دخترك مرا به وادي آن فلسفه موهوم برد،نمي دانم.در پي صبوري

جستنها و انرژي مضاعف طلبيدن ها از منبع لايزال قدرت،ناگهان به خود رسيدم .به خود فراموش

شده ي خود.

بي هدف به هر جاي خانه سرك مي كشيدم كه به كاغذهاي گلاسه ،مشق ها و قلم هايي

رسيدم كهاز منظر كيفيت به درجه استادي رسيده بودند و ناگهان.........كات.

به خودم دلداري ميدادم كه اگر هنوز جاي مخصوصي در خانه جديدمان دارند پس روزي دوباره

بهسراغشان خواهم رفت و عارفانه هايم را باز خواهم يافت .

يادم باشد به ليست بهانه هاي كوچك خوشبختي ام اضافه كنم :دري به دنياي عارفانه

خوشنويسي (كهروزي دوباره به رويم گشوده شود)

بهانه هاي كوچك خوشبختي ام بسيارند،قدم زدن در خنكاي بعد از ظهر تابستان -خورني هاي

كوچك اما پر خاطره-درست كردن غذايي متفاوت يا  كيك و شيريني -ديدن يه دوست قديمي ,

..,..,...و كودكم كه دنياي خوشبختي ماست .لبخند بي ريايش، شيرين زباني هايش و صدا زدن

هاي آهنگين وبي وقفه اش كه در فضاي خانه عاشقانه مي پيچد و تكه كلام جذابش :بدّه

آن بهانه هاي كوچك كجا و اين بزرگترين دليل خوشبختي.بارالها شكر شكر شكر